Jan Ludwik Popławski, urodzony 17 stycznia 1854 r. w Bystrzejowicach pod Lublinem, pochodził z rodziny ziemiańskiej. Swoją edukację rozpoczął w domu, a kontynuował w lubelskim gimnazjum. Po awanturze z nauczycielem, znanym jako szpieg, musiał samodzielnie przygotować się do matury. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie angażował się w działalność konspiracyjną. Założył tajną organizację „Związek Synów Ojczyzny”, co doprowadziło do jego aresztowania i zesłania na Syberię.

Po powrocie do Warszawy w 1882 r., Popławski zaczął pracować dla tygodnika „Prawda”, gdzie pisał na temat problemów gospodarczych, politycznych i społecznych. W 1886 r. współzałożył tygodnik „Głos”, który miał znaczący wpływ na intelektualny przełom w Królestwie Polskim. W swojej publicystyce zwracał uwagę na rolę ludu.

Popławski angażował się również w działalność Ligi Polskiej, konspiracyjnej organizacji z niepodległościowymi ambicjami. Po falie represji i aresztowań w 1894 r., przeniósł się do Lwowa, gdzie podjął współpracę z Romanem Dmowskim na łamach „Przeglądu Wszechpolskiego”.

Jego prace skupiały się na ideach wszechpolskich, a także na promowaniu ruchu narodowo-demokratycznego. W 1906 r., Popławski wrócił do Warszawy, aby pomóc w kampanii wyborczej do Dumy. W 1907 r. zdiagnozowano u niego raka gardła, co zmusiło go do wycofania się z pracy. Zmarł 12 marca 1908 r. i został pochowany na warszawskich Powązkach.

Zdjęcie: MichalRaj, Wikimedia, CC BY-SA 4.0