Lech Kaczyński (1949-2010) był polskim politykiem i prawnikiem. W latach 2005-2010 był Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. Zginął tragicznie w katastrofie pod Smoleńskiem. Brat bliźniak Jarosława Kaczyńskiego.

Dnia 18 czerwca 1949 roku Lech i Jarosław przychodzą na świat w Warszawie.

W 1956 roku rozpoczynają edukację w Szkole Podstawowej nr 194.

W 1961 roku występują w filmie pt. O dwóch takich, co ukradli księżyc.

W 1963 roku rozpoczynają naukę w XLI LO im. Joachima Lelewela na Bielanach, W dziesiątej klasie Lech zostaje przeniesiony do XXXIX LO im. Lotnictwa Polskiego na Bielanach.

W 1967 roku Lech zdaje maturę i rozpoczyna studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.

W 1971 roku Lech broni pracę magisterską i przeprowadza się do Sopotu. Od listopada 1971 roku odbywa na Uniwersytecie Gdańskim staż naukowy.

W maju 1972 roku zostaje zatrudniony jako asystent-stażysta w Instytucie Prawa Państwowego Uniwersytetu Gdańskiego, a we wrześniu – jako asystent w tym samym instytucie.

W grudniu 1973 Lech rozpoczyna pracę jako starszy asystent w Zakładzie Prawa Pracy Uniwersytetu Gdańskiego.

W 1976 roku Lech Kaczyński, odpowiadając na apel KOR-u, podejmuje akcję zbierania pieniędzy dla represjonowanych robotników, które za pośrednictwem mamy Jadwigi przekazuje Janowi Józefowi Lipskiemu. Tego samego roku poznaje Marię Mackiewicz.

W 1977 roku Lech podejmuje współpracę z Biurem Interwencji Komitetu Obrony Robotników.

W 1978 roku Lech wiąże się z Wolnymi Związkami Zawodowymi, prowadzi szkolenia i wykłady dla robotników z zakresu prawa pracy i historii, pisuje do niezależnego „Robotnika Wybrzeża” oraz kolportuje wśród robotników pisma „Robotnik” i „Biuletyn Informacyjny KSS KOR”. Tego samego roku Lech Kaczyński i Maria Mackiewicz biorą ślub cywilny. W 1980 na świat przychodzi ich córka Marta.

W 1980 Lech Kaczyński zostaje doktorem prawa na podstawie pracy pt. Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy. W sierpniu tego samego roku zostaje doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Zostaje autorem zapisów porozumień sierpniowych, a także części statutów „Solidarności”. Jest także szefem Biura Interwencyjnego i kierownikiem Biura Analiz Bieżących Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Dnia 17 września popiera koncepcję Jana Olszewskiego, Jarosława Kaczyńskiego i Karola Modzelewskiego, by wszystkie nowo powstałe związki zjednoczyły się w jeden ogólnopolski związek „Solidarność”.

W 1981 roku Lech zostaje delegatem na I Zjazd Krajowy „Solidarności” i przewodniczącym XI Zespołu Komisji Zjazdowej ds. stosunków z PZPR. Od lipca jest członkiem zarządu regionalnego gdańskiej NSZZ „Solidarność”. 13 grudnia 1981 roku w Polsce wybucha stan wojenny. Lech za aktywność w ruchu solidarnościowym zostaje internowany. W obozie internowania w Strzebielinku przebywa od grudnia 1981 do października 1982 roku. Po uwolnieniu wraca do działalności związkowej i zostaje członkiem podziemnych władz „Solidarności”. Tego samego roku Lech wraz z Jackiem Merklem i Aramem Rybickim działa w gdańskim „sztabie” Lecha Wałęsy.

W 1983 roku Lech bierze udział w posiedzeniach Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej i wraz z bratem Jarosławem zostaje jej doradcą.

W 1985 roku Lech wchodzi w skład regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. W styczniu 1986 roku Lech zostaje członkiem TKK, uczestniczy w pracach tajnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność”. Od lipca pełni funkcję sekretarza TKK.

Od grudnia 1987 roku po połączeniu TKK i Tymczasowej Rady „S” Lech wraz z Jarosławem Kaczyńskim, Andrzejem Celińskim i Henrykiem Wujcem wchodzi w skład Sekretariatu Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”.

We wrześniu 1988 roku Lech bierze udział w rozmowach opozycji z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Wchodzi w skład powołanej przez Krajową Komisję Wykonawczą tzw. szóstki, czyli kierownictwa „Solidarności” do rozmów przy Okrągłym Stole. W grudniu zostaje członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

Od lutego do kwietnia 1989 roku Lech uczestniczy w obradach Okrągłego Stołu w zespol ds. pluralizmu związkowego. Od kwietnia do lipca jest członkiem Komisji Porozumiewawczej pomiędzy rządem a „Solidarnością”. Od kwietnia jest członkiem Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność” zastępując przewodniczącego. Podczas wyborów parlamentarnych w czerwcu zdobywa mandat senatora ziemi gdańskiej. W sierpniu wspomaga Jarosława Kaczyńskiego w pracach nad utworzeniem koalicji między „Solidarnością” a ZSL i SD.

W maju 1990 roku Lech zostaje I wiceprzewodniczącym NSZZ „Solidarność” (przy czym praktycznie kieruje związkiem w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy i po jego wyborze na urząd Prezydenta RP). Tego samego roku zostaje doktorem habilitowanym na podstawie rozprawy pt. Renta socjalna.

W lutym 1991 roku Lech kandyduje na stanowisko przewodniczącego „Solidarności”. Zajmuje drugie miejsce, przegrywając z Marianem Krzaklewskim.

Od 12 marca do 31 października pełni funkcję ministra stanu ds. bezpieczeństwa w kancelarii Prezydenta RP (stanowisko już nieistniejące). Nadzoruje prace Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Odchodzi po konflikcie z Lechem Wałęsą i szefem jego gabinetu, Mieczysławem Wachowskim. W wyborach parlamentarnych zdobywa mandat posła na Sejm i kadencji z listy Porozumienia Centrum z okręgu nowosądeckiego. Od listopada jest przewodniczącym Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych.

W latach 1992-1995 pełni funkcję prezesa Najwyższej Izby Kontroli. W latach 1996-1997 zostaje profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego. W 1999 roku zostaje profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

W latach 2000-2002 pełni funkcję ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka.

W 2001 roku staje na czele Komitetu Krajowego „Prawo i Sprawiedliwość”. Uzyskuje mandat posła na sejm IV kadencji z okręgu gdańskiego. Pełni funkcję przewodniczącego sejmowej Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej.

W 2002 roku wygrywa wybory na stanowisko prezydenta miasta Warszawy. W 2004 roku otwiera Muzeum Powstania Warszawskiego. Urząd sprawuje do 2005 roku.

Dnia 23 grudnia 2005 roku Lech obejmuje urząd Prezydenta RP, składając przysięgę przed Zgromadzeniem Narodowym.

W sierpniu 2008 roku w obliczu ataku wojsk rosyjskich na Gruzję inicjuje podróż prezydentów Ukrainy, Litwy, Estonii i premiera Łotwy do Gruzji, gdzie wspólnie uczestniczą w wiecu politycznym w Tibilisi, udzielając poparcia prezydentowi Gruzji Micheilowi Saakaszwilemu. Lech Kaczyński przyczynia się od ocalenia suwerenności Gruzji i zostaje bohaterem tego kraju.

Prezydent RP Lech Kaczyński i Pierwsza Dama Maria Kaczyńska giną 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie rządowego samolotu Tu-154M pod Smoleńskiej w drodze na uroczystości 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej. 18 kwietnia para prezydencka zostaje pochowana w podziemiach Katedry na Wawelu.

Więcej ciekawych informacji

Życiorys Marii Kaczyńskiej: https://zyciorysy.info/maria-kaczynska/
Życiorys Lecha Kaczyńskiego: https://zyciorysy.info/lech-kaczynski/

Źródło

Książka Marty Kaczyńskiej pt. Moi rodzice, The Facto, 2014