Wikingowie, znani jako Normanowie, byli północnymi Germanami, którzy zamieszkiwali Skandynawię i Półwysep Jutlandzki. Dzielili się na Szwedów, Gotów, Duńczyków i Norwegów, którzy prowadzili ekspansję w różnych kierunkach. Słowo „wiking” odnosi się do morskich, orężnych wypraw i jest zarezerwowane dla Skandynawów, którzy wyruszali w celu zdobycia chwały i łupów.

Ich era, zaznaczona przez aktywność od 793 r. do 1066 r., była zdominowana przez żeglugę i walki na morzu. Rozwój technik budowy statków, zwłaszcza drakkarów i snekkarów, umożliwił im ekspansję. Te statki były zdolne do żeglugi zarówno po morzach, jak i rzekach, co umożliwiło wikingom dotarcie do miast takich jak Paryż czy Kolonia.

Podczas najazdów, wikingowie byli znani z niespodziewanych ataków, szybkiego łupienia i szybkiego odwrotu. Ich taktyka walki na lądzie obejmowała dobrą organizację, dyscyplinę i odwagę, a ich uzbrojenie obejmowało miecze, topory bojowe, włócznie, oszczepy, toporki, noże bojowe, łuki i strzały. Z czasem zaczęli używać koni do przemieszczania się i przyspieszania tempa przemarszów.

Dzięki tym taktykom, wikingowie byli uznawani za niezwyciężonych wojowników w Europie, zarówno na morzu, jak i na lądzie.